Oldum Rengarenk
Kızla çocuk metronun merdivenlerinden dışarıya doğru çıkıyorlardı. Çocuk, montunun önünü kapatmak için kafasını eğdi. O minicik bir saniyede eğilirken kızın da montunun önünü gözleriyle kontrol etti. Minicik bir saniyeydi ama aşık olmak için yeterdi. O ana aşık oldum bende.. Scientific American dergisindeki bir yazıya göre, insan zihni bu anda durmaya tasarlı değilmiş. Şimdi kızla çocuktan bilime nereden geldik değil mi? Anlamaya çalışıyorum sadece. Neden sürekli bir saat sonrasını düşündüğümü. Neden yediğim yemeğin, yanımdaki mor kürklü kadının farkına varmadan dünü düşündüğümü. Merak ediyorum, anlamaya çalışıyorum işte. Tıpkı Karamazov Kardeşler’de Dostoyevski’nin dediği gibi; ‘’Evet derin, gereğinden çok derin bir yaratıktır insan, ben olsam bu kadar derin yaratmazdım onu.’’ Bende, şu anda kalamama, anı yaşayamama sorununa taktım bu aralar. Bilimsel bir açıklamasını bulmuştum ama neden şansımı denemeyeyim. İnsan her fikrinin kapısına ayağını koymalı, içeri rüzgar girmeli,